وب سایت فرهنگی_آموزشی رضایی

مرحوم نسیم شمال بیت معروفی دارد:

لذت دنیا زن و دندان بُوَد
بی زن و دندان، جهان زندان بُوَد

در سال ۷۶ پسرعمویم آقامحمد ازدواج کرد

من با الهام از شعر فوق و به عنوان کادو شعر زیر را برایش سرودم و در مجلسِ عروسیِ او خواندم:

از دلِ خود کن بُرون هر غصّه را
جانِ من ، بشنو ز من این قصّه را

دوش دیدم پیر دنیا دیده ای
گفتمش برگو برایم نکته ای

لب گشود و گفت با آه و فغان
بهر من دندان نباشد در دهان

در دهانم نیست دندان، عیب نیست
درد بدتر ای پسر، بی همسری است

(لذّتِ دنیا زن و دندان بُوَد
بی زن و دندان جهان زندان بُوَد)

دردهایت را بکن یکجا علاج
دین خود را حفظ کن با ازدواج

درب دوزخ را به روی خود ببند
زندگانی را بکن مانند قند

درب جنّت را به رویت باز کن
ریشه ی شیطان بِکَن از بیخ و بُن

کن حذر از دام شیطان ای جوان
هست شیطان همدمِ بی همسران

مردِ بی زن همچو تیر بی کمان
پیشرفتی نیست او را در جهان

با خیالات خودش بازی کند
هست پندارش که خودسازی کند

مردکِ بی اطلاع و بی سواد
( النکاحُ سُنّتی ) بُرده ز یاد

آیه ی قرآن زند هر دم صدا
( أنکِحُوا ) ای مؤمنینِ با خدا

ای عزیزم  قدرِ همسر را بدان
زن گُل و ریحان بُوَد نه قهرمان

سختگیری کارِ نامردان بُوَد
حُبّ همسر آیه ی ایمان بُوَد

خانه و ماشین و پول و اسکناس
زیورآلات و مُد و کفش و لباس

باعث خوشبختی انسان نشُد
پس بیا و فکر کن در حال خود

زندگی را با محبّت زنده کن
بر گرفتاریّ و مشکل خنده کن

گر که خواهی نیکبختیّ و صفا
رو به سوی خالق یکتا نما

او علیم است وسمیع است و بصیر
بر تمام کارها باشد قدیر

رازق است و روزی ما را دهد
گر ز او خواهیم، یارِ ما شود

باش اینک عبدِ رَبُّ العالمین
شیعیان را کن فزون اندر زمین

هر کسی دندان دهد، نان هم دهد
از خدا خواهم که ایمان هم دهد

هر که ایمان و عمل توأَم کند
پُشتِ مشکلهای خود را خم کند

وافیا ای شاعر نیکو سخن
ای که گویی شعر بی مُزد و ثَمَن

هر که را بینی ستایش می کند
بانگ صدها آفرین سر می دهد

آفرین گفتن هم آخر کار شد؟!؟
با عمل اثبات کن ایمانِ خود

ای خداوند عزیز و مهربان
باش یارِ خوبِ این زوجِ جوان

زندگیشان را بکن بی دردسر
پنج دختر دِه به ایشان، شش پسر

احمدیاسر وافی یزدی

رو مسخرگی پیشه کن... را از حکیم انوری(نور الله عقله) تضمین کرده سید.

البته سید هم نبود و از طایفه برغانی های قزوین بود ولی خوشش نمی آمد به خاندان پدری منسوب گردد و سر لج خود را سید نامید:)

روش شاد

چه شعر حقی گفته