وب سایت فرهنگی_آموزشی رضایی

غزل بسیار زیبای زندانِ زندگی از سید محمدحسین بهجت تبریزی (متخلص به شهریار)

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم

روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

در آستان مرگ که زندان زندگیست

تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل

یک روز خنده کردم و عمری گریستم

طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست

چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم

گوهرشناس نیست در این شهر شهریار

من در صف خزف چه بگویم که چیستم

 ((خزف به معنی سفال پخته شده می باشد ))